Intussen wordt ook de gemeentelijke begraafplaats aan de Tongerseweg voorzien van bloemen. Van oudsher wordt daar in oktober geveegd, geschrobd en verfraaid, als voorbereiding op de eeuwenoude tradities van Allerheiligen en Allerzielen; de herdenking van heilig verklaarde mannen en vrouwen op 1 november en van overleden dierbaren op 2 november. Dat statige kerkhof is daar tweehonderd jaar geleden aangelegd.

Vlak bij de versperringen was namelijk steeds een grenspaal te zien, een gietijzeren paal met daarop in reliëf de zwartgeschilderde wapenschilden van België en Nederland, het jaartal 1843, en een nummer.

Volgens een eeuwenoude volkswijsheid is het ook in de meimaand, na de naamdagen van de zogenaamde ijsheiligen, de periode tussen 11 en 15 mei, dat de vorst definitief uit de grond is en dat de zomerbloeiers weer naar buiten mogen.

Miel mèt de peerdsjes’

Opeens is de grens weer echt een grens. Het Verdrag van Schengen ten spijt controleert België nu het grensverkeer, net als eertijds.

De Winterslag, de ‘holle weg’, de wanden stijl opgaand en beplant met bomen en struikgewas, spreekt tot de verbeelding.