Volgens een eeuwenoude volkswijsheid is het ook in de meimaand, na de naamdagen van de zogenaamde ijsheiligen, de periode tussen 11 en 15 mei, dat de vorst definitief uit de grond is en dat de zomerbloeiers weer naar buiten mogen.
In sommige landen hebben ze drie ijsheiligen, elders vijf, wij kennen er meestal vier. Onder hen bevindt zich de patroon van de stad Maastricht zelf, Sint Servaas, volgens de overlevering in de 4de eeuw ‘bisschop van de Tongeren’. Aan de Cannerweg, in een arcadische entourage, heeft de heilige zijn bron, de Sint Servaasbron. Achter een gietijzeren hek staat daar de gemetselde put, met erboven een beeld van de heilige man. In de Servaaslegende van de 12e eeuwse Hasseltse dichter Henric van Veldeke lezen wij hoe de heilige, op doorreis met zijn volgelingen, een geweldige dorst kreeg. Er was geen water, het was zo warm dat de Jeker droog stond. Dus sloeg Servaas met zijn staf op de grond ….. en de bron ontstond.
In later eeuwen hebben de kanunniken van de Sint Servaaskerk nog vaker geprobeerd het water van de bron door leidingsbuizen van Biesland tot op het Vrijthof te leiden, voor de pelgrims, maar dat is nooit een succes geworden. De stenen put aan de Cannerweg werd in de 19e eeuw gemetseld, toen van de bron niet veel meer over was dan een drassig veld.
Op de zondag voor de feestdag van Sint Servaas (13 mei) trekt een processie naar zijn bron …. behalve in corona-tijd.